Παρατηρήσεις ζωής: (Σχόλια πάνω σε γεγονότα και ζητήματα που καθημερινά τα προσπερνάμε, αλλα....τελικά "κολλάμε!")

Αν υπήρξε κάτι που χαρακτήρισε την χαρά, την ευτυχία και την πλήρη καταστροφή στην ζωή μου, ήταν ο έρωτας...

Ανεπαρκής εγώ να τον καταλάβω, να τον ελένξω, ανεπαρκής και εκείνος να με καλύψει...

Ποτέ μα ποτέ δεν έφτασα να χορτάσω απο την πηγή του, αν και θεωρώ ότι αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ σαν άνδρας..

Και το θεωρώ τύχη αυτό γιατί έχω να το λεω, έτσι δημόσια και να θεωρώ όλα αυτά τα κορίτσια, μεσήλικες κυρίες πιά, με παιδιά της παντρειάς, μοναδικές και ανεπανάληπτες συντρόφους μια ζωής, σε ένα ταξίδι πόνου και ηδονής που μακάρι να το ζούσα άλλη μια φορά...

Με έμαθαν πόσο ανεπαρκής είμαι, μα και πόσο τέλειος...Μου χάρησαν προσωπικές στιγμές που μόνο μια "σαξοφωνιά" και ένα μπέρμον, μεσα σε καπνούς απο τσιγάρα θα μπορούσαν να αποκαλύψουν...Τα χαμογελά τους, τα κορμιά τους, η οργή τους, το κλάμα τους, τα νάζια τους, η μυρωδιά απο το ρούζ και το άρωμά τους, θα συντροφεύουν για πάντα, την μνήμη μου..Πεθαίνοντας, ελπίζω να τις ξαναδώ, έτσι και αλλιώς αστρόσκονη όλοι γινόμαστε χωρίς ματαιοδοξίες και πολλή-πολλή γνώση και κατανόηση...Νάναι καλά και αν τις αδίκησα, δεν ειχα ποτέ την πρόθεση...Απλά ήμουν ερωτευμένος...